28-december Kerstloop Amstelveen 2014
Begin oktober ben ik begonnen met hardlopen en raakte besmet met het hardloop virus. Ik kon niet eens een kilometer achter elkaar hardlopen maar het ging steeds beter. Ik had dan gelijk ook een doel voor mijzelf gesteld. Ergens had ik gelezen dat het goed is voor je motivatie om haalbare doelen te stellen.
Op internet zag ik dat er bij ons in de buurt na kerst een kerstloop was in het Amsterdamse bos georganiseerd door AV Startbaan en Roda http://www.kerstloopamstelveen.nl/. Ik dacht dat kan ik toch wel bereiken in een paar maanden als ik goed oefen. Ik schreef mij dan ook gelijk in voor de 5 kilometer. Ik probeerde zoveel mogelijk te hardlopen en had op mijn telefoon een app geinstalleerd zodat je weet waar, wat en hoeveel je hebt gelopen. Deze app was erg motiverend voor mij want ik probeerde steeds meer en sneller en het was steeds een overwinning als je weer je grenzen kon verleggen. Telkens een betere tijd over het rondje lopen. Het Amsterdamse bos was al bekend terrein voor mij geworden en had een mooie 2,5km route gevonden. Het helemaal uitlopen lukte in het begin niet maar de afstanden die ik kon hardlopen werden steeds langer. Wat geeft het toch een mooi gevoel dat het steeds beter gaat. Na een maand ben ik door blijven lopen met last aan mijn knie. Nou dat had ik geweten wat een last heb ik er van gehad, ik kon een paar dagen bijna niet lopen van de pijn en een maand last gehad van mijn knie zodat ik niet kon hardlopen.
Ik wilde graag doorgaan met hardlopen en heb bij een speciaalzaak hardloopschoenen gekocht en naar fysiotherapie om mijn knie te genezen. Gelukkig ging het begin december weer beter en ben rustig aan begonnen met hardlopen en niet telkens het uiterste van mijzelf vragen en maar een beter resultaat willen halen. Ik kreeg een heel goed advies van een collega, “Trainingen zijn geen wedstrijden” , “En wedstrijden vergen veel van je lichaam als je telkens op dat niveau traint raakt je lichaam overbelast en krijg je blessures.” Met haar advies en niet die van mijn andere collega die zei van “Spierpijn gewoon doorlopen dan gaat het vanzelf over” ben ik in december het hardlopen rustig aan het opbouwen geweest. Ik stelde voor mijzelf ik wil graag de 5 kilometer wedstrijd in 30 minuten halen. Dat vond ik een mooie tijd voor mijzelf en ben ik dik tevreden mee. Maar toen ik kreeg ik 17 december de griep ondanks ik dit jaar de griepprik had gehaald. Met een kruik onder de dekens en dan nog steeds koud hebben. Er werd gesproken van een milde griep maar ik had er een aantal dagen behoorlijk last van. Paracetamol heeft goed geholpen. 22 december voelde ik mij al weer goed en had al een koortsvrije dag achter de rug. Het was een zonnige dag met veel wind. Even een stukje lopen in de buurt. Het viel erg tegen na de griep, was al snel buiten adem. De volgende dagen ging het al beter, maar had een rustige tempo met interval trainingen.
Wat is het eigenlijk spannend je eerste hardloopwedstrijd. Het is het onbekende, hoe zal het gaan wat moet je doen hoe zal het verlopen, kan ik het wel, straks lukt het mij niet eens. Uiteindelijk was de dag aangebroken, een koude maar zonnige ochtend. Het had goed gevroren maar was gelukkig droog en er stond geen wind. Spannend hoor, ik was best wel zenuwachtig Ruim op tijd zijn we op pad gegaan richting Roda. Het is vlakbij ons huis dus een klein stukje lopen. Maar wat was het koud, had ik mij wel voldoende aangekleed en wat als ik straks door de kou niet kan lopen.
Wat een beginhertje ben ik toch. 🙂 Bij Roda kon ik al gelijk mijn startnummer ophalen bij het loket. Dat is makkelijk als je je vooraf al in hebt geschreven. Nog maar even naar de wc voordat de wedstrijd begint, stel dat ik onderweg nodig moet. Yippie en de kinderen waren ook bij me en daar was ik erg blij mee. 727 als nummer, mooi getal. Verder zat er in de envelop nog een chip, deze moest je aan je schoen bevestigen met een tyrib. Mijn lieftallige assistentes hielpen mij daar mee. Wat een steun zijn ze. Als ze er niet bij waren geweest had ik niet in mijn eentje naar de wedstrijd gedurfd. Wat een bangerik ben ik eigenlijk. Nog 10 minuten en dan zou de wedstrijd beginnen. Nog maar vlug even naar de wc, gelukkig geen rij voor de toiletten en kon gelijk naar binnen.
Na deze stop vlug naar de startlocatie. Er staan al een aantal hardlopers te wachten op het startsein. Ik dacht bij mijzelf, het maakt niet uit waar je staat want je hebt een chip die je tijd registreert en de tijd laat ingaan als je langs de start ben gegaan. Achteraf blijkt het niet zo te zijn. De tijd gaat in als het startsein is afgegaan. Daar gingen wij door de Vierlingbeekslaan. Een drukte en wat was het tempo laag dus ik zocht telkens plekjes om anderen voorbij te gaan. Ik vroeg mij af of ik niet te hard begon en dat ik het wat rustiger aan moest doen. Op de hoek waar we linksaf de Legmeerdijk op moesten stond Yippie en de kinderen te zwaaien. Het is nu echt begonnen, wat doen er veel mensen mee. Een stuk over de Legmeerdijk en bij de verkeerslichten het fietspad op en daarna langs de Bosrandweg. Onder tussen een paaltje met 1 km, het gaat lekker. Mijn tempo is hoger dan normaal, maar hoeveel geen idee. Mijn iPhone had ik niet meegenomen en heb geen idee hoe hard ik ga. Na de parkeerplaats langs de Bosrandweg werden de 5 en de 10 kilometer lopers gescheiden. Ik moest rechtsaf en het groepje voor mij welke ik volgde moest doorlopen. Het is nu een stuk rustiger met lopers. 2 km paaltje ging ik voorbij. Ik wist dat als je langs de camping was over de helft ben. Het stukje naar de camping toe is een helling en ik dacht nu rustiger aan en niet op zelfde hoge tempo blijven het ging allemaal nog goed maar na de 3 km langs het paardenpad begon ik het wel te voelen Ik ging even op de automatische piloot er gingen een aantal hardlopers mij voorbij, de snelheid die ze hadden kon ik niet halen en was ook niet van plan om ze bij te houden. Daar was de afslag naar Bovenkerk maar we moesten nog een stuk doorlopen en naar mijn idee kortere afstand keren en terug lopen richting Bovenkerk. De afstand om te keren was veel verder dan ik had gedacht. Bij het keerpunt de vrijwilligers nog gedag gezegd en nu naar het einde lopen. Nu waren de meters echt af tellen en had weer kracht om snelheid te maken. Het zwarte pad over en aan het einde rechtsaf de Legmeerdijk. De route is bekend terrein voor mij. Vaker heb ik hier mijn rondje gelopen, bruggen hellingen en paden zijn niet nieuw voor me. Ik denk dat het in mijn voordeel is om op bekend terrein te lopen. Waar ik bij de hoek de Vierlingbeekslaan in moet slaan komt al in zicht. De Finish is in zicht en daar staan Yippie en de kinderen te juichen, ik moet nog een paar meter en eindelijk daar ben ik. Snel nog even naar de tijd kijken maar dat kon ik niet goed waarnemen door de drukte bij de finish. Chip werd van mijn schoen geknipt en moest eventjes zitten. Ik kreeg een medaille, wat ben ik trots op mijzelf dat ik het gehaald heb en volgens mij ook nog in een mooie tijd maar wat en hoe weet ik niet. Later op de dag werd de uitslag bekkend 26:35 wat een mooie tijd had ik de 5 kilometer gelopen. Dit had ik helemaal niet verwacht.